Aż zazdrość ściska, kiedy patrzy się na takie kino powstające tak blisko Polski, a jednak nie w Polsce. Jeszcze większą zazdrość budzi to, że jest to pełnometrażowy debiut reżysera. Ze świeczką szukać w Polsce podobnego kina, podobnego filmu.

Miejscem akcji jest budapeszteńskie metro. Przez cały film tylko raz jesteśmy na powierzchni i to bardzo krótko. Resztę czasu spędzanym wraz z głównym bohaterem pod ziemią: na stancjach metra, w wagonach, w tunelach. Obserwujemy całą mieszankę ludzkich osobowości od ludzi szary, przeciętnych po szaleńców. Towarzyszymy kontrolerom biletów równie bezbarwni i dziwaczni jak ich pasażerowie.
Podziemna kolej z całą siecią tuneli jest tutaj miejscem niezwykle klaustrofobicznym, mocno dającym się ludziom we znaki, "siadającym na psychikę". W oczach Antala przemienia się ze zwyczajnego miejsca użyteczności publicznej, w przedsionek piekieł albo jeszcze lepiej w czyściec. To miejsce ucieczki dla niechcianych na górze, to miejsce azylu dla tych, którym ciężar zwyczajnego życia dał się za mocno we znaki. Tutaj próbują zapomnieć. Tutaj próbują odnaleźć siebie. Jednak demonów nie można się tak łatwo pozbyć. Podziemia to miejsce, gdzie duchy przeszłości są w swoim żywiole i dopadają każdego, kto ma choć trochę rozumu w głowie. W ciemnościach, odizolowani od bodźców świata zewnętrznego, skonfrontowani zostają z samymi sobą i ich przeszłość prędzej czy później dopada. Jednych prowadzi do całkowitego załamania nerwowego kończącego się morderstwem, innych na skraj psychozy.
Antal bardzo umiejętnie żongluje sennymi marami i symbolami wzięty wprost z nieświadomości. Tworzy wspaniały deliryczny koktajl z niesamowitą atmosferą pełną niedopowiedzeń i tajemnic. Choćby sprawa mordercy. Widz nigdy nie dowiaduje się, czy on istnieje naprawdę czy też jest tylko elementem zwichrowanej psychiki. Osobiście stawiam na tę drugą. Zakapturzony, ciągle w mroku, budzący grozę i niechęć do spojrzenia, do konfrontacji idealnie wręcz pasuje do obrazu jungowskiego Cienia.
Jakby tego było mało, reżyser dodał do swojego filmu sporą dawkę zaprawionego ironią humoru. Do tego wszystkiego dodał znakomitą muzykę i wszystko pokazał w bardzo przemyślany sposób.
To wszystko doprowadziło do powstania filmu o tak niesamowitym klimacie, że nie powstydziłby się go sam Lynch. Dawno już nie widziałem czego tak odjechanego w pozytywnym znaczeniu. Jak dla mnie prawdziwa rewelacja.