Przyznaję tu masz rację jako audio wizualne widowisko i ukłon w stronę wspaniałej (miejmy nadzieję że nie zanikającej) sztuki animacji poklatkowych Koralina nie ma sobie równych. Teraz wszystko tylko komputery,komputery,animacja komputerowa,komputerowa a tu proszę animacja wręcz pokazuje na każdym kroku że"stop motion" wcale nie jest "przestarzałe" wręcz przeciwnie daje pstyczka w nos CGI, bo każdy lepiej się uczuje oglądając coś co jest rzeczywiste i materialne a nie wytworzone ze zbiorów jedynek i zer. Ale i tak swojemu siostrzeńcowi nie odważyłbym się tego pokazać. Wiedźma-pająk bardzo by go wystarzyła.

Zgadzam się Wami zupełnie. Największą właśnie zaletą Koraliny jest jej prawdziwość, wizualne piękno oraz dosyć nietypowa historia. Dodam, że również dopatrzyłem się tutaj powiązania z surrealizmem, ale taki miał być właśnie ów alternatywny świat. Tutaj też pojawia się główna różnica pomiędzy większością typowych bajek. Świat baśniowy zastąpiony jest przez świat wyśniony. Jak powszechnie jednak wiadomo, sen to splot różnych myśli, przez co czasami dostajemy papkę o smaku głupawki. Tutaj na szczęście nie mamy takiej papki ale trzymającą się pionu fabułę, która co jakiś czas pozwala nam popuścić wodze wyobraźni. Ja nie widziałem tak wspaniałej animacji familijnej. Arcydzieło w swoim gatunku.

Prawdziwość? Prawdziwe to by było w wersji aktorskiej.
Animacyjnie fenomenalne.

No nie wiem, czy można to puszczać dzieciom. Mam 22 lata i niejeden horror za sobą, po Koralinie spodziewałem się psychodelicznego surrealizmu i się nie zawiodłem. Już sam początek, kiedy pajęcze dłonie rozpruwają lalkę i wybebeszają jej wnętrzności, a potem przygotowują z niej imitację Koraliny, jest dość przerażająca. Motyw przyszywania guzików też dość straszny (,,Mieliśmy wszystko, czego chcieliśmy, ale chcieliśmy jeszcze więcej - dlatego zgodziliśmy się przyszyć sobie guziki do oczu", albo ,,już niedługo spojrzysz na świat tak, jak my"). Psychodela jest tu totalna - psy-aniołki stają się nietoperzami, wariat trenujący szczury okazuje się że sam jest złożony ze szczurów, zbieranie ,,oczu", pojazd i hełm tego Wilbiego, mechaniczna modliszka, motyw z pianinem (,,nie muszę na nim grać - to pianino gra mną!") a do tego łagodna, też nieźle pokręcona muzyka. Z czasem wszystko jeszcze się pogłębia, sztuczny świat się rozpada, postacie stapiają się ze sobą i zniekształcają - to wszystko i wiele więcej jest całkiem, powiedziałbym, straszne. Dokładnie tego się spodziewałem i cieszę się, że tak to przedstawiono, choć w książce było to trochę lepiej przedstawione - na przykład walka z rozpadającym się ojcem w piwnicy, poza tym w filmie poszukiwanie oczu zostało nieco skrócone i spłycone - pod tym względem lepiej wypada książka, ale cała reszta było bardzo wiernie odwzorowana.
Czytając ten post nie wyobrażajcie sobie, że ze strachu kuliłem się pod poduszką :D Po prostu byłem trochę zaskoczony, że bajka została przedstawiona w taki pokręcony sposób i gdybym oglądał to 10 lat temu, to pewnie nie wytrwałbym ze strachu do końca. Co do animacji, jest rzeczywiście bardzo dobra, w paru momentach widać było lekką utratę płynności, ale było to tylko parę fragmentów. Nie wiem, czy nie przesadzili trochę z mimiką Koraliny, jak będzie robić takie miny, to bardzo szybko się pomarszczy :D A potrafi ktoś wyjaśnić, jakim cudem ona miała niebieskie włosy?