Będą Spoilery.
Początkowo byłem nieco zdziwiony, że jest to film familijny. Jednakże po chwili namysłu stwierdziłem, że jak najbardziej zasługuje na to miano.
Główna bohaterka jest dzieckiem (i zachowuje się jak dziecko, a nie jak zdziecinniały dorosły, jak w większości produkcji), które w dodatku jest dość okropne. Dla zabicia nudy przeszkadza w pracy swoim rodzicom (co jest dość normalne, bo dzieci zwykle nie rozumieją, czemu dorośli nie poświęcają im więcej czasu), jej stosunek do Wyborna jest okropny, wymyśla na kota tylko dlatego, że jest brzydki i czarny, swoich sąsiadów się trochę boi (to akurat normalne). Jest naprawdę wyraźnie zarysowaną postacią.
Taka osoba trafia do swojego świata marzeń. Czy aby na pewno? Niewątpliwie spełniają się tam jej wszelkie marzenia, jest ładnie, kolorowo, wszyscy są dla niej, ma kontakt z kolegami. Dorosłego jednak pewna rzecz by od razu przeraziła - guziki. Ale to na razie szczegół. W kolejnym etapie spełniają się jej bardziej skryte marzenia - aby ojciec coś dla niej zrobił, aby zobaczyć pokazy sąsiadów, oraz... aby Wybie mniej mówił - jej to wszystko się podoba, ale dorosły byłby przerażony (szczególnie lobotomią chłopca). Jeśli wcześniej nie widział pułapki i tego że ten świat się rozpada, to teraz widzi ją doskonale - ale dla dziecka ona dalej pozostaje niewidoczna. Dopiero lęk przed bólem powoduje, że się buntuje.
To była pierwsza nauka: aby będąc dzieckiem nie ufać wszystkiemu co piękne, kolorowe, zgodne z naszymi zachciankami, że pozory mylą.
Później okazuje się, że nic nie jest za darmo, że to co jej wcześniej niewystarczało jest tym, czego pragnie, że w gruncie rzeczy kocha swoich rodziców. Co więcej, zdobywa pomoc od osób, które wcześniej przerażały, które się odrzucało. W tym miejscu film trochę słabnie i robi się przewidywalny, w dodatku Koralina radzi sobie stanowczo zbyt łatwo.
Na zakończenie okazuje się, że jej normalne życie jest tą najpiękniejszą rzeczą, o której marzy i która sprawia, że jest szczęśliwa. A sama Koralina się zmieniła i doceniła to co ma.
Podsumowując: film posiada morał, i to więcej niż jeden, jest świetnie zrealizowany (plastelina itp. + komputer dały efekt lepszy niż dowolna animacja mogłaby dać), ma świetnie budowany klimat, dobrą historię, a kuleje (tylko trochę) dopiero pod koniec. Naprawdę polecam wszystkim 12+ (ew. 10+, ale rodzice sami muszą ocenić czy dziecko jest na tyle dojrzałe, aby zrozumieć morał i sens filmu), oraz tym starszym, którzy czują się dziećmi.