Kapitalny pomysł! Właściwie każdy to zna: siąść sobie z kumplami przed niemądrym filmem i pleść, co ślina na język przyniesie. Tutaj postąpiono tak dosłownie, tworząc jedną z najbardziej dowcipnych komedii ostatnich lat. Wbrew pozorom nie tylko bezpardonowy humor jest atutem „Kina tortur”. Film jest także postmodernistycznym wyznaniem wiary: wszystko może być tematem, każdy przejaw kultury jest ciekawy, jeśli spojrzy się na niego pod odpowiednim kontem. Tak czynią Mike i jego dwa roboty – bohaterowie „Kina tortur” – oglądając „This Island Earth” – superprodukcję Universal z lat 50.
Trzeba z szacunkiem przyznać, że oba filmy, tzn. samo „Kino tortur” i puszczany w nim „This Island Earth”, są absolutnie siebie warte. To skrajnie żenująca tandeta – ale TAK MA BYĆ! W rzeczywistości to tylko pozór. Sama konstrukcja jest całkiem precyzyjna, o czym niech świadczy, że przerwy w projekcji „filmu wewnętrznego” są rozmieszczone idealnie i kompletnie nie burzą absurdalnych salw niefrasobliwego śmiechu.

W Polsce „Kino tortur” pozostaje prawie nieznane. Ci jednak, którzy je widzieli na pewno zgodzą się z moją entuzjastyczną oceną.
Raz na jakiś czas warto zaaplikować sobie taką genialną filmową qpę. Warto spojrzeć na rzeczywistość przez kompletnie niepoważne okulary. Dlatego gorąco polecam ten film wszystkim – także miłośnikom wysublimowanego kina artystycznego (!), a przede wszystkim wielbicielom kina klasy B oraz kampu. Dla tych ostatnich to pozycja obowiązkowa.