Od momentu w którym usłyszałam o Kosmicznym Meczu 2 chciałam na niego iść z dziećmi. Są też fanami jedynki. Troszkę martwił mnie fakt wyrzucenia skunksa, który (jak czytałam w wywiadach z twórcami) molestował i zachęcał do gwałtów, i zmiany króliczki Loli, bo ponoć ociekała wcześniej seksem. Jako dziecko i osoba dorosła zupełnie nie zwracałam na to uwagi. Poszłam i tak z wielką nadzieją na dobrą zabawę. Wstęp dłużył mi się niemiłosiernie. Dzieciaki też wierciły się w fotelach. Nie tylko moje. Nie powiem, było parę żartów, które mnie rozśmieszyły. Kosmiczny mecz 1 był dla rodziny. Każdy zrozumiał żarty. O 2 nie mogę tego powiedzieć. Gra o tron, Matrix, Casablanca i inne filmy, o których dzieci wiele lub wcale nie wiedzą. Co więcej brakowało mi koszykówki. Rozumiem, że format musiał być odnowiony i unowocześniony. No tak, mamy inne czasy,ale to nie było to. Animki zeszły na dalszy plan. Brakowało ich w filmie. Czy mogę porównać Jordana i LeBrona. Gwiazdy swoich czasów, ale scenariusz dla Micheala był napisany lepiej. Był cały czas pozytywnym bohaterem. Przez co film był ciepły i przyjemny. A dwójka? Momentami smutna z nerwowym LeBronem i nudnawa. Jedynkę oglądamy często. Zawsze wszyscy się wciągają. Do tego ścieżka muzyczna bardzo przyjemna. Do dwójki, dzieci nie chcą wracać (i ja z mężem też), chociaż chcieliśmy dać jej jeszcze szansę. Bardzo żałuję, że druga część tak bardzo mija sie z pierwszą.