Oglądając "Królestwo zwierząt" nie mogłem oprzeć się wrażeniu jak bardzo poetyka i retoryka pisarstwa Cormaca McCarthego zadomowiła się w kulturze anglojęzycznej - filmowej również. Zręczna manipulacja etyką bohaterów, których można postawić razem z tzw. stróżami prawa, relatywizacja zbrodni (dopuszczalnej i zakazanej) i barwna kolekcja zdemoralizowanych indywiduów - oto jej cechy najbardziej widoczne. W "Królestwie zwierząt" widzimy, że nawet zdegenerowaną rodzinę łączą więzy krwi. To ich broni się ponad wszystko, to one, nie policja, decydują o wewnątrzrodzinnym kryzysie lojalności; to one, nie policja, rozsadzają ostatecznie rodzinę od środka. "Królestwo zwierząt" to kino subtelne i okrutne zarazem, chłodne i kameralne, stroniące od przesadnej sensacyjności. To plusy. Gdyby lepiej zagrali aktorzy (szczególnie główny bohater) i reżyser nie okazał się nazbyt zachowawczy - byłbym całkowicie ukontentowany. Nie ma co jednak wybrzydzać: film świetny (nie tylko jak na debiutanta), a że nie jest to "Ojciec chrzestny"...