Polscy reżyserzy nie potrafią kręcić filmów na ważne społecznie i polityczne tematy. Koniec, kropka!!! Twórcom zabrakło nie tylko pomysłu na fabułę, ale i elementarnej świeżości w podejściu do tematu. Próżno tu szukać angażującej narracji – zamiast tego otrzymujemy ciężkostrawną opowieść, która bardziej nuży niż prowokuje do refleksji. Kreacje aktorskie, na czele z Bartoszem Mikulakiem, pozostają płaskie i nieautentyczne. Postaciom brakuje wiarygodnych motywacji, przekonujących przemian czy naturalnych relacji. Charyzmatyczny przywódca grany przez Jacka Poniedziałka, zamiast intrygować, wypada groteskowo i niewiarygodnie.
To przykład, jak można zmarnować ciekawy punkt wyjścia, zamieniając go w wydmuszkę pełną klisz i frazesów. Niestety, trudno tu znaleźć jakiekolwiek elementy, które mogłyby sprawić, że film chociażby leżał obok kina, które ma coś do powiedzenia.