Krzysztof Kieślowski zrobił DOSKONAŁY film, trzymający w napięciu, o bardzo mocnym oddziaływaniu na emocje widza. Nie pokazuje zbrodni w schematyczny sposób, na ekranie krew nie leje się strumieniami, przeciwnie- prawie jej nie ma. Napięcie rośnie dzięki odwołaniu reżysera do wyobraźni oglądającego. Dzięki temu ma film niemałą siłę perswazyjną, trudno po obejrzeniu nie zgodzić się z jego przesłaniem.
Na film składają się dwie sceny dwóch zabójstw. Najpierw widzimy jak główny bohater zabija taksówkarza, scena ta budzi w nas zdecydowaną niechęć do chłopca. Potem jednak to chłopiec staje się ofiarą, zabiją go przedstawiciele prawa. Oba zabójstwa nie różnią się niemal niczym, obydwa wydają się tak samo brutalne. Przedstawiciele prawa czyli jakby nie było przedstawiciele społeczeństwa niczym nie różnią się więc pod względem moralnym od pospolitego zabójcy. Stają się mordercami, a co najgorsze my im na to pozwalamy. Kieślowski zdecydowanie sprzeciwia się w tym filmie odbieraniu czyjegoś życia. Zabijanie traktuje jako bezwzględne zło, niezależnie od formy, w której ono występuje.