Zacznijmy od tego ze to naprawdę bardzo wzruszająca historia. Odtwórcy głównych ról świetnie sobie poradzili, sporo się działo, wciągający i miły dla oka... ale,
Nie zapominajmy ze prócz ckliwej historyjki właśnie wiele dzieci traci rodzica, rodziców trafia potem pod opiekę kogoś i caly świat sie nagle wali.
Nagle dorastamy w ciągu pięciu minut,zderzejąc się z rzeczywistością, szukając radości, albo chociaż ucieczki ze swiata jawy. W którym nie ma ich,i nie będzie...
Naszych rodziców, naszych bliskich. Pamietam ten dzien, mialem 11lat,pierwsza zmarła mama. Bylem w szkole, gdy weszli do klasy wujek z babcią,spojrzałem na ich miny i od razu wiedzialem... potem dwa lata poźniej zmarl tata.
I PAMIĘTAM,to jak dziś ze jak ta dziewczynka, bylem szczęśliwy jakby choć na moment zobaczyłem ich w snach. Bo gdzie indziej ? Był czas ze wolałem spać, ze przed zaśnięciem próbowałem sobie zaprogramować o czym bedę snił i z czasem sie udawało, że śniąc wiedziało sie ze się sni (fazy ren itd). Jednak zabawy ze snami nie polecam,bo bylo tez tak ze wkradały sie koszmary i swiadomosc ze wiedzialo sie ze to sen,utrudniała obudzenie się,a i zdarzalo sie ze obudziles sie, a to byl dalej sen, jak w incepcji, to jest możliwe. Dlatego nie polecam sie w to zaglebiać.
Ale wracając do filmu, to sny,śmierć kogoś bliskiego wiążą sie ze sobą. Dlatego tą historie ocenialem nie tylko jaką bajeczke dla dzieci, bo te dzieci które niegdyś utraciły swoich rodziców pewnie oceniają ją inaczej. Nie wiem,nie zaglebialem sie w zamysł,inspiracje reżysera lub scenarzysty ale kiedyś przeżyli cos podobnego.
Tak ze czas minął, rany się zaleczyły, a drzwi do "innych" snów po znikały, albo ja już nie potrzebuję ich szukać i otwierać. Teraz bardziej interesuje mnie co jest tu i teraz,choc pamięć pozostaje ale trzeba cieszyć sie każdym dniem :) tak ze polecam chwytać kazdy dzień i polecam ten film obejrzeć sobie samemu czy z całą familią : )