Dość karkołomne jest przedstawianie w tak skrajnie karykaturalny sposób środowiska narodowców. Karkołomne, bo nieprawdziwe. Tzn. spośród całego spektrum osób z tego środowiska wybrano tych najgłupszych (bo przecież tacy też tam są, to oczywiste) i robiąc z nich gang Olsena, próbuje się przekazać odbiorcom, że to są przedstawiciele całości i że oni tam wszyscy są tak głupi. Tymczasem doskonale wiadomo, że to nieprawda. Próba ośmieszenia środowiska narodowców jest szkodliwa przede wszystkim dla ich przeciwników, gdyż w ten sposób usypia się ich czujność. Pokazuje się, że "narodowcy są niegroźni, bo są przecież durni, bo przecież oglądałem/-łam Kryptonim Polska i wiem". Oczywiście twórcy filmu nie poważyli się na to, aby przedstawić w tak samo ośmieszający sposób środowiska lewicowego - czy dlatego, że jest ono śmieszne samo w sobie? Być może samo to jest wystarczające. "Duszę się w Białymstoku, bo zobaczyłam antysemickie napisy na murach" - tego nie trzeba komentować, to się komentuje samo. Każdy normalny człowiek wie, że antysemickie napisy na murach są sprawką marginesu, ale tylko zafrasowany i sensytywny płatek śniegu może stwierdzić, że się dusi, bo paru głupków pobiegało ze sprayami po mieście. Również zastanawiam się jak to jest, że jacyś ludzie narzekają na propagandę w telewizji publicznej, a potem ci sami ludzie produkują tego typu film i uważają się za lepszych. Na koniec dodam, że fabuła filmu jest mało skomplikowana, a na te randki dwójki głównych bohaterów ciężko było patrzeć, wszystko było przewidywalne. Na plus jedynie Borys Szyc. I tyle.