Klasyk gatunku spod ręki Wesa Cravena niewątpliwie należał do tego grona nieobejrzanych przeze mnie filmów, które przed przystąpieniem do seansu znałem już niepokojąco dobrze. Niemniej jednak film ten nie dostarczył mi ani minuty znużenia. A przysłużyła się temu bijąca wielkimi, tłustymi literami autoironia ze strony twórców. Momentami "Krzyk" zdaje się być serwującą nam niczym nieskrępowaną rozrywkę, szkolną powtórką przed egzaminem z wiedzy o horrorze. Dodatkowo mamy tu absolutnie wyborny i niegłupio wykorzystany soundtrack, od Nicka Cave'a and The Black Seeds po finałowy utwór Moby'ego.
Jednak rozrywkowe atrybuty "Krzyku" pociągają za sobą pewne reperkusje. I tak: rzeczona już, wzmożona autoironia sprowadza tę produkcje do niemalże pastiszu klasyków horroru, do których odnoszą się bohaterowie (ale i twórcy). A to niestety mocno niweluje nośniki napięcia. Sceny niechybnie zbliżających się morderstw zbyt często przypominają slapstickową zabawę w berka niż rzetelną, mrożącą, albo chociaż chłodzącą krew w żyłach grozę. Choć zabawa z "Krzykiem" jest przednia, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, iż konwencja filmu Cravena niemal do końca odmówiła mi możliwości odczytania tej historii w niewielkim choć stopniu "na poważnie".