Dlaczego tak uważam? Jest masa powodów, których nie zdołam tutaj wymienić. Takie filmy wręcz zmuszają widza do dyskusji i zastanowienia się czasem nad rzeczywistością, która dzieje się wokół nas. Mówiąc o otaczającej nas rzeczywistości nie koniecznie mam tu na myśli młodego, bezwzględnego psychopatę takiego jak Aaron. Bardziej też warto spojrzeć na to z jeszcze innej strony. Ponieważ przyjmowałem do wiadomości takie zakończenie filmu, więc to, co się stało nie było dla mnie szokiem, ani zbyt wielkim zaskoczeniem. Ważniejsze jest dla mnie to, że także postawa adwokata Aarona też jeszcze bardziej naraziła scenariusz na tego typu zakończenie, czyli bez happy endu (co raczej jest rzadkie w amerykańskim kinie). Gdyby nie cynizm i mam wrażenie zbyt duża pewność siebie po stronie Martina to cała ta sprawa nie zakończyłaby się tak dramatycznie. Należy czasem podejść do samego siebie z odrobiną pokory i równowagi. Tę równowagę i czujność Aaronowi udało się po mistrzowsku w nim uśpić i obudził ją dopiero, kiedy sam tego chciał. Oczywiście należy pamiętać, że praca adwokata jest ciężka i wyczerpująca i to też wpłynęło, na to, co się wydarzyło. To pokazuje także, że nie należy ślepo wierzyć ludziom, którzy pokazują się nam jako ludzie biedni, wyglądający niewinnie, zagubieni, chorzy, którzy nie mogą sobie sami z tym poradzić. Właśnie Aaron chciał, żeby tak go otoczenie postrzegało. Praktycznie mu się to udało.