Tak od samego początku film nas zaprasza. Słuchamy tylko zeznań jednej strony - oskarżonego, bo ofiary już nie ma. Długo jednak nie nacieszy się on naszym współczuciem, bo przez zabawę perspektywą przechodzimy przez różne odcienie odrazy. Podobnie jest z oskarżonym, ale ten łapie nas za rękę i prowadzi przez powikłany labirynt swojej psychiki. Zagubieni w nim żonglujemy swoimi barykadami empatii, mając nadzieję, że za którąś możemy się opowiedzieć.

W końcu przegrywamy w jego grze, a reżyser wręcz wyśmiewa nas, że daliśmy się nabrać. Mam współczuć obrońcy czy mu pogratulować? Powinienem się zorientować wcześniej? A może lepiej było zaufać pierwotnemu instynktowi.