Najbardziej przeze mnie wyczekiwany film w tym roku… i chyba spore rozczarowanie. Nie wiem dlaczego. Może przez to, że kameralny klimat zburzony zostaje przez obecność tego trzeciego? Rozumiem, że ma być kontrapunktem, pokazać jednocześnie zdolności manipulacyjne zaburzonej bohaterki, ale ta przerażająca opowieść powinna się rozegrać tylko między naznaczonym traumą małżeństwem a dziką islandzką naturą. Obawiam się, że można zapomnieć, iż w tym profesjonalnie awangardowym kinie, odludzie i dychotomia świata ludzi i zwierząt nie stworzą wystarczająco absorbującego widowiska. Chyba że można ten film zinterpretować tak, jak ja to zrobiłem, ale nie widzę, by ujrzał go ktoś tam samo – wtedy, z tym, co stworzyła moja wyobraźnia, uznałbym ten obraz za mistrzostwo islandzkiego kina egzystencjalnego. Gdyby ktoś chciał pogadać o zakończeniu, zapraszam. Swoją interpretację zakończenia wkleiłem w dwóch miejscach tego forum.