Jest coś fascynującego w dezynwolturze, z jaką Bresson redukuje wczesnośredniowieczne realia do detalu (ze szczególnym upodobaniem do nóg, ludzkich i końskich), a rycerstwo i rycerskość sprowadza przede wszystkim do bezustannego szczęku i klekotu metalowych zbroi, nieodparcie budzącego skojarzenia z Monty Pythonem. Równie ostentacyjnie sięga po anachronizm – jak choćby te starannie przycięte kantówki 5x5, z których zbudowano turniejowy płotek – a fabułę podaje widzowi osobliwie zdekonstruowaną, poszatkowaną w czasie i przestrzeni (z pojedynków widzimy głównie moment spadania z konia, a głowy postaci często nie mieszczą się w kadrze). Gdyby to był pierwszy oglądany przeze mnie film tego reżysera, pewnie bym się zraził, ale że widziałem ich już kilka, znajduję frajdę w zastanawianiu się, czemu np. łucznicy w lesie strzelają w drzewa, a nie do ludzi.