Rozczarowanie zaczyna się już na etapie kostiumów, charakteryzacji i scenografii. Razi wręcz chałtura odstawiona przez twórców, którzy nie zadali sobie żadnego trudu aby odtworzyć tamte czasy. Ot, zupełnie na odczepnego wygrzebali z magazynu co tam mieli pod ręką i co im pasowało. Być może motywowali to tym, że i tak para bohaterów będzie w pierwszej tercji filmu występować głównie bez ubrań? Kolejnym problemem jest brak jakiegokolwiek tła historycznego, można odnieść wrażenie że bohaterowie poznali się w swoistego rodzaju hermetycznym laboratorium. Cała III Rzesza była wtedy w stanie wrzenia, nieustannie odbywały się marsze i manifestacje (przeciwko bolszewizmowi, przeciwko obowiązywaniu traktatu wersalskiego itd.), ludzie fascynowali się Hitlerem, była grupka sceptyków itp. Tymczasem bohaterowie i ich otoczenie jest na to zupełnie odporne. Oprócz kilku znaczków ze swastykami nie ma nawet śladu obecności tamtej ideologii, która jak żadna inna odcisnęła piętno na Niemcach.

Druga tercja filmu dotknięta jest podobnym problemami jak pierwsza. Głównemu bohaterowi sypie się wąs pod nosem, ale o tym jak wpłynęła na niego wojna, co podczas niej robił (powołanie do Wermachtu, Hitlerjugend itp.) nie wiemy nic. Znów warunki czysto laboratoryjne, gdzie istnieją tylko emocje i uczucia, a brak jest jakiegokolwiek śladu doświadczenia, które było udziałem całej zbiorowości. Sam proces Hanny został przedstawiony według elementarza manipulacji zgodnie z którym przestępca ukazany jest jako jednostka zagubiona, starająca się w toku procesu zachować poczucie godności i przyzwoitości. Jednocześnie oponenci (wymiar sprawiedliwości, publiczność, świadkowie) są bardzo nieprzyjemni, wredni i nienawistni. Po takim zestawieniu fizjonomii (z jednej strony zahukana Winslet, z drugiej wykrzywione gęby nienawistnej publiczności i wypranego z uczuć sędziego) sympatia widza może iść już tylko w jednym kierunku. Jeśli chodzi o fakt nieprzyznania się do analfabetyzmu to wbrew pozorom była to okoliczność na korzyść pozostałych oskarżonych, ale nie głównej bohaterki! Sytuacji Hanny wiele by to nie zmieniło, po prostu pozostałe oskarżone nie byłyby uznane za pomocniczki tylko odpowiadałaby wraz z Hanną jako współsprawczynie. Wyrok byłby mniejszy, ale nie byłoby to kilka lat, prędzej 25.

Trzecia część filmu jest zdecydowanie najlepsza, również dlatego iż z oczywistych powodów twórcy nie mieli w niej okazji dopuścić się podobnych błędów. Widzimy więc głównego bohatera, który pomimo upływu tak wielu lat wciąż odczuwa fatalne skutki swojej przedwczesnej inicjacji z Hanną. Jednokierunkowe korespondencje, maniakalne wręcz nagrywanie arcydzieł literatury dla osoby, która odbiera je jedynie powierzchownie, przygotowanie Hanny do wyjścia z więzienia, pierwsze widzenie po tylu latach, gdzie wszystko się zmieniło oprócz sposobu w jaki zwracała się do Michaela – dopiero w tej części filmu reżyser funduje mocne emocje. Finalna rozmowa z ocalałą stanowi dobry epilog, choć trudno nie odnieść wrażenia, że niejako podsumowuje rozterki i dylematy, które w poprzednich etapach filmu zostały zaledwie zaznaczone na marginesie.

Lektor mocno rozczarowuje. Może ze względu na fakt, iż oczekiwanie były za wielkie, a może z uwagi na to, że trudno się wzruszyć losami bohaterów do polubienia których trudno znaleźć powód.