Dużo wiemy o Michaelu i o jego postępowaniu, tym jak jego uczucia zostały wykorzystane, z jakiej rodziny pochodził, co się z nim działo, jak kilka miesięcy wakacji wpłynęło na całe jego życie. Ale co wiemy o Hanie? Tyle, że była analfabetką i miała kompleksy, przez które prawdopodobnie wykorzystywała swoją pozycję w obozie, a później swój wiek. Poza tym miała dwie twarze; jedną ciągle infantylizowała Michaela, nawet po latach nie nazywała go inaczej niż "dzieciakiem", nie chce mu niczego o sobie powiedzieć, lubi tylko z nim spędzać czas. W sądzie to jest całkiem inna Hana, bezbronna, szczera, wyznaje wszystko, wsypuje siebie i inne strażniczki, próbuje się wybronić, w końcu butnie nie przyznaje się do tego, że nie umie pisać i nie mogła być autorką dokumentu. Ciężko stwierdzić czy ona jest naiwna, przemądrzała czy ciężko skrzywdzona przez dzieciństwo. Trudno zrozumieć całe jej postępowanie, jest bardzo złożona. Dlaczego nie nauczyła się czytać wcześniej niż w więzieniu? Czy była na to wcześniej zbyt leniwa? Czy gdyby nauczyła się wcześniej czytać jej losy potoczyłyby się inaczej? Tego się nie dowiemy, ale to dobrze, dzięki temu twórcom udało się stworzyć pod tym względem wielowymiarowy film.