Dla mnie ten film to film o dwóch tak skrajnie odrębnych światach, że skrajność ta wykracza daleko poza kwestię wieku czy inteligencji, a także poza sferę tego, co najbardziej oczywiste, a zarazem najbardziej skomplikowane - płci. To różnica, która leży gdzieś u podstaw kształtowania się osobowości, która sprawia, że nawet spotkanie dwóch osób jest dla nich obojga tak dalece inne w odbiorze. Hanna była kimś, kto według mnie, nosił w sobie tajemniczą blokadę, coś, co nie pozwalało jej przeżywać uczuć wyższych wprost, w relacji do innych, co nie pozwalało jej kochać, czuć i nazywać w sposób powszechnie nazywany adekwatnym. Jej wrażliwość wyrażała się w odniesieniu do niedostępnego jej świata liter, tekstów, jakby tylko dzięki nim umiała przełamać to coś, co zdecydowało o kształcie jej osoby. Może to jakieś wydarzenie, może kwestia organiczna, nie wiem. Dość, że spotkanie z Hanną zaważyło na całym życiu prezentującego zupełnie inny typ rozumienia i odczuwania Michaela, a dla Hanny miało sens tylko w kontekście stanowiącego centrum jej bytu CZYTANIA. Coś nieszczęśliwego jakaś samotność, nieuświadomiona i spychana jest w tej postaci. A w całej historii - dramat spotkania niekomunikowalnych płaszczyzn, których brak wzajemnego porozumienia nie przeszkadza w tym, że wpływają na siebie i przeikają się aż do dna.
To zaledwie fragment przemyśleń, jakie nasuwa ten film, ale dla mnie najbardziej wyrazisty. Zdecydowanie polecam. Cóż lepszego niż film, który nie otwiera tylko jednych drzwi? :)