Myślę, że dalej jest, bo to nie jedynie kwestia zmiennej obyczajowości, a raczej uniwersalna wartość. Owa obyczajowość jest tym co ludzie cenią na powierzchni, tzn. swoją powierzchownością, która jest produktem uwarunkowań kulturowych, natomiast w głębi każdy ceni to co ma realną wartość i zdaje sobie z pewnych rzeczy sprawę, czasem nie wiedząc o tym, co innego wyrażając na zewnątrz i czasem cierpiąc, działając wbrew sobie, nawet nie zdawając sobie z tego sprawy. Widać to tez w tym filmie, to cierpienie bohaterek i ich irracjonalność zachowań, szczególnie widać to u Floriane, ktora co innego czuje, mysli, a co innego robi, tak jakby nie była sobą. Jej działania są pozbawione sensu, nierozumne, po prostu wbrew samej sobie. Myślę, że tu jest problem owej obyczajowości, które tworzy, narzuca, sztuczne, obce nam tak naprawdę wzorce, które nie służą wewnętrznej harmonii i szczęściu, a raczej wywołuje wewnętrzny chaos i cierpienie, etc.
Natomiast prawdziwe wzorce, nie są czymś zmiennym, jak obyczaje ("co kraj to obyczaj"), a są uniwersalne, bo wypływają z nas samych, lecz mogą być zagłuszane i żyjąc w takiej pseudo-obyczajowości, czyli w pewnej iluzji, na powierzchni nas samych, możemy nie zdawać sobie z nich sprawy, co w sumie jest bardzo częste i powszechne.
Temat w sumie jest głębszy, ale takie refleksje wywołuje we mnie ten film.

UWAGA SPOJLERY!!
działanie ukazane w tym formie, które odbyło się w łóżku pomiędzy Floriane, a Marie trzeba rozpatrywać w kategorii po prostu autodestrukcji. Na początku myślałem, że chodziło tutaj o zaspokojenie seksualne, więc nie byłoby to nic nadzwyczajnego, ale jak wiemy tak naprawdę chodziło o to, żeby 15-letnia dziewczyna nie ukazała się jako dziewica przed chłopakiem. To są rzeczy, które pokazuje na zwyrodnienie tej obyczajowości, które prowadzi do tego typu zachowań. Dziewczyna udaje rozwiązłą, choć w głębi taka nie jest, żeby zachować społeczne status-quo, jakiś sztuczny obraz siebie w społeczeństwie? Udaje kogoś, żeby być akceptowanym, mimo, że nie ma koleżanek i ciągnie to wszystko wbrew sobie i wbrew sygnałom od jej bliskich (choćby Marie).

To co mi się jeszcze rzuciło bardzo w oczy, to, że ktoś buduje swoje poczucie własnej wartości, na tym czy ma partnerów seksualnych czy nie, godząc się na jakieś pseudo-relacje, co idealnie pokazuje sytuacje z Anne na końcu, która w końcu traci dziewictwo, a potem napluwa w usta swojemu "wybrańcowi". Kolejny przykład działań nielogicznych, chaotycznych, gdzie ktoś robi coś z wyraźnym przymusem, naciskiem zewnętrznym, a nie robi to z siebie. Reakcja w postaci naplucia sugeruje działanie autodestrukcyjne, gdzie karzemy samych siebie za to co zrobiliśmy, w tym wypadku uzewnętrzniamy to, robiąc źle komuś. Błędne koło. Końcowa scena, rzucamy się do wody, a akcie rozpaczy, próba samobójstwa, pokazuje tylko kierunek w jakim wszystko zmierza.
Dalsze skojarzenie, łapiemy się za ręce, tworzymy jedność, tak naprawdę to kochamy się, rozumiemy? Albo woda - oczyszczenie. Nurkowanie - glębia wody, wejście w glębie siebie? W ubraniu -naszej powierzchowności? Taka metafora autorki na zakończenie, całkiem udana, budzaca wiele skojarzeń.

w sumie jeszcze jeden przykład jest dany w filmie: umówienie się Floriane ze starszym mężczyzną, a potem Marie podchodzi i mówi coś o "brudnych facetach" i odchodzą, upokarzając gościa. Pytanie, a dlaczego tak robią, jaki w tym sens?
No i w sumie teraz pomyślałem dopiero o tytule i połączenia tego z wodą basenu i końcową sceną, jeszcze jako dodatkowy klucz..