Oglądając „Londyński bulwar” miałem nieodparte wrażenie, że debiutujący w roli reżysera Monahan chciał na siłę wzorować się na Ritchiem. Kilka dobrych dialogów, solidne aktorstwo (David Thewlis i Ray Winstone w moim odczuciu najlepsi), ciekawy scenariusz i ścieżka dźwiękowa nadająca polotu londyńskiej opowieści. Reżyser w umiejętny sposób oddaje charakter Londynu pokazując jego ładne tło, jednakowoż nie do końca je wykorzystuje. Nie ma napięcia, czarnego humoru i klimatu, które towarzyszą produkcjom Ritchiego. Nie mniej jednak film jest przyjemną pozycją, przy której można milo spędzić czas i popatrzeć sobie na Colina Farrela groźnie marszczącego brwi.

Zapraszam do siebie na bloga :)