Całe szczęście, że przynajmniej nie gloryfikuje głównego obiboka i cwaniaka.

Jedną z nielicznych interesujących scen w filmie jest ta, w której Depardieu tak się energicznie dobiera do dziewczyny, że łóżko się łamie. A pani: 'Napraw!'

o życiu ludzi, którzy nie mają specjalnych planów na przyszłość. Na film motywacyjny raczej się nie nadaje. Nawet ta niby niegrzeczna rola Depardieu jakoś bez polotu. Bzykanie, picie, palenie. A potem palenie, bzykanie, picie. Ja bym się zanudziła na śmierć.

Podajcie proszę przykłady podobnych filmów, ale pod względem klimatu ulicy w dużym mieście. Deszczowy, jesienny, wieczorna ulica, akcja w jakichś zaułkach itp. Jest tego dużo w Lulu. Oczywiście najlepiej, żeby były to filmy z "tamtych lat" ;)
Jako przykład o co mi chodzi podam jeszcze "My, dzieci z dworca Zoo".

Tytułowy Loulou to Louis, brutal z marginesu i niebieski ptak, żyjący z dnia na dzień, najchętniej na cudzy koszt. Nelly, przykładna mieszczka, od 3 lat żona Andr, zamożnego wydawcy, poznaje go pewnego sobotniego wieczoru na przyjęciu...

za TVP Kultura

j.w.

Maurice Pialat opowiada o znudzonej (po)życiem Nelly, która porzuca męża by spędzać dzień w łóżku z młodszym włóczęgą, tytułowym Lulu.
Obraz Francji lat 80, pełnej degeneratów, mieszanki kulturowej i zmian społeczny, zaprawdę fascynujący. Jednak samo prowadzenie postaci pozostawia wiele do życzenia. Nie widzę niestety...