Timothée Chalamet jest bardzo utalentowanym aktorem młodego pokolenia, wróżę mu naprawdę dużą karierę. Bardzo podobało mi się kilka wątków z udziałem Maury Tierney, jako drugoplanowej bohaterki tego rodzinnego dramatu.
Postać Steve'a Carella mimo, że wyciąga go mocno poza jego szufladę sprzed lat, wciąż pozostaje dla mnie nieco kanciata, nie do końca mnie urzekła.
Ale poza aktorstwem jedna rzecz, która nie pozwala mi spojrzeć na ten film przychylniejszym okiem to...scenografia. Ja nie twierdzę, że dramaty mają się odbywać tylko w spelunach i w europejskich squotach, ale nie kupuję tych przestrzeni, tego oszklonego domu w stylu "indie", tych przytulnych domów odwykowych i tego ładniuśkiego doświetlonego elegancko przez operatora świata. Estetycznie - fajnie, miło dla oka. Dla realizmu - niestety to strzał w kolano.
Nie twierdzę, że tragedie uzależnień nie znajdują się w rodzinach, że tak to ładnie określę "ładnie sytuowanych". Ale brak mi było jakiejś rysy, jakiejś brzydoty w tym wszystkim. Jakiegoś ludzkiego pierwiastka. Trochę mam też za złe twórcom, że nie pociągnęli głębszych rozmów między ojcem a synem.
Bardzo podobała mi się scena w której macocha goni za chłopakiem samochodem. Była naprawdę świetna.
Daję tylko 5/10, bo tutaj można było bardzo dużo powiedzieć. Moim zdaniem to film dwóch osób: T.Chalameta, M.Tierney i w dalszej kolejności dopiero S.Carella, mimo dużej sympatii do tego aktora. ( Z nim mam chyba ten problem, że jego sposób wymowy, akcent jakoś wydają mi się groteskowe, niby nie zabawne, ale jakby intonację ma taką jakąś komediową).