Nie o mój dystans tu chodzi :) Ja jestem świeżo po projekcji. Myślę o Coppoli. I od razu zaznaczę: nie jest to jego najlepszy film. Nie jest też najgorszy. Zbyt skomplikowany, symboliczny, przeładowany znaczeniami, właściwie częściowo niezrozumiały, hermetyczny. Zarazem: zrobiony uważnie, z precyzją, która potwierdza mistrzostwo, wypieszczony wizualnie, niespieszny. Z niesamowitymi dźwiękami w tle.
Nie chcę pisać o tym, o czym można poczytać w recenzjach: Eliade, prajęzyk, symbole. Obok tego jest to piękna opowieść o odzyskanej miłości, drugiej szansie, którą Los daje wybrańcom, o tęsknocie za młodością i uniwersalnym strachu przed śmiercią oraz o przeszłości i przyszłości bohatera a w szerszym kontekście człowieka. Oglądane są one z perspektywy starca, z dystansu, który zapewnia tylko przeżyty czas. Wyczuwa się, że jest to film osobisty, nostalgiczny, bez pretensji do sukcesu kasowego i poklasku.
Niestety, w tym filmie Coppola chciał powiedzieć po prostu za dużo. A może to kwestia wieku...W każdym razie: Alexandra Lara, Roth, Ganz i muzyka, piękne obrazy - dla nich warto ten film obejrzeć, choć nie każdy te 3h spędzi w spokoju :)