Koniecznie chciałam tę ekranizację zobaczyć, bo ożywianie obrazów malarskich w sztuce filmowej uważam za konieczne - vide Tarkowski, Greenaway, żeby wskazać tych największych, przy czym ten drugi sięgnął szczytów technologii i nie ma naśladowcy!
Łudziłam się, że Majewski zrobi coś porównywalnego, a są w „Młynie i Krzyżu” tylko popłuczyny tegoż złudzenia, prowadzące chociażby do „Kontraktu Rysownika” Greenawaya. Jednak jakże mizernie te pajęczynowe ledwie połączenia z centrum obrazu czy też owalne bazgrołki wokół postaci w wykonaniu Rudgera Hauera wypadają w porównaniu z ręką Petera Greenawaya (dosłownie, bo to on sam w Kontrakcie Rysownika szkicuje obrazy).
A co dopiero wyobraźnia. Majewski wydaje się być siermiężny i łopatologiczny.
Gra aktorska mizerna, może taka miała być z założenia. Brak użycia głosów sztuczny. Może też specjalnie. Miałam wrażenie, że oglądam bardzo prosto odegrane jasełka. Prosto i przez przypadkowe osoby. Film mnie ani nie wciągnął ani nie zaszokował.
Owszem, gęby dobrane dobrze, jak ściągnięte z płócien czy też desek Bruegela.
Ale to nie jest rzecz najważniejsza, żeby gęba czy figura były identyczne. No nie jest! Znowu tylko potwierdzona tym zostaje ta upiorna dosłowność. A dosłowność morduje sztukę.