Tak jak w pierwszej scenie otwiera się kwiat magnolii, tak w filmie otwierają się przed nami bohaterowie. Dzięki przemyślanej i skomplikowanej narracji filmowe postaci nabierają nowych znaczeń i głębszych cech. Ta sztuka zapewne by się nie udała, gdyby nie znakomici aktorzy. Każdy w pełni wykorzystuje powierzony mu czas i swą "cegiełką" przyczynia się budowy "muru", czyli całościowego portretu przedstawionej społeczności. Wszyscy są tu znakomici, ale mnie najbardziej zaimponowali Moore, Robards, Hoffman i Reilly.

"Magnolię" ogląda się z zapartym tchem, wszystko jest tu dopracowane i wciągające - od tragedii bohaterów po dialogi. Surrealistyczny finał przepełniony ironią jest również czytelnym ukłonem w stronę pomysłodawcy narracji tego typu - Roberta Altmana. Jeśli Anderson zdecyduje się kiedyś powrócić do tego modelu, może być uznany za jego spadkobiercę i utalentowanego kontynuatora.

Polecam "Magnolię" każdemu - jest tu tyle wątków i zajmujących historii, że każdy znajdzie coś dla siebie a po seansie będzie na pewno bogatszy o nowe doświadczenia.