Lecz nawet jako sztuka teatralna to dzieło mogłoby być mało interesujące, bo nie ma tutaj żadnych ciekawych zwrotów. Jest za to nadmiar dialogów, przez który widz może łatwo się pogubić. Bywają ciekawe przemyślenia, czasami można się uśmiać, ale w ostateczności te rozmowy nie prowadzą do zbytnio fascynujących rozwiązań fabularnych i wszystko to sprawia wrażenie bałaganu. W porządku, konwersacje w codziennym życiu i związki takie bywają, lecz czemu robić od razu z tego 100-minutowy film? Ciężko nie oprzeć się wrażeniu, że języka filmowego jest tu naprawdę mało i że Levinson nakręcił ten obraz głównie po to, by przyszpilić krytykom i branży filmowej, do tego przy okazji dodając jakieś zawirowania relacyjne. Czarno-białe zdjęcia są chyba tylko po to, byśmy mieli wrażenie, że obcujemy z jakimś wielce artystycznym dziełem. Tak, fajnie wyglądają, ale jednak nie widzę większego sensu, by stosować taką "kolorystykę" we współczesnym dramacie.

Zendaya i młody Washington są tym, co w szczególności broni "Malcolma i Marie".  Wypadli świetnie, lecz to przede wszystkim 24-letnia gwiazda "Euforii" zasługuje na największy aplauz, owacje na stojąco czy wszelkie nagrody.  Syn Denzela jest niewiele słabszy, lecz wydaje mi się, że gra trochę na jedną nutę.
Zendaya pokazuje całe spektrum wszelkich emocji i bez żadnych słów potrafi je ukazać w niesamowicie efektywny sposób, dzięki doskonałej mimice.  Jej intonacja również robi wrażenie.  Naturalna i niewymuszona gra.