Film można podzielić na dwie części - pierwszą, absolutnie odjechaną, gdzie schiza goni schizę i całość powala niesamowitym klimatem rodem z jakiejś halucynacji, snu. Niesamowity klimat! Statyczne tempo, które tylko "dusi" widza jeszcze bardziej w aurze tajemniczości i pozwala delektować się wieloma trickami i niesamowitymi efektami, których wcześniej chyba nigdzie w żadnym filmie nie widziałem. Normalnie uczta dla oczu i wyobraźni - oglądałem z myślą, że dawno nie dałem żadnemu horrorowi 10-tki i zdaje się, że właśnie się to stanie. Nawet Nicholas Cage grał na poziomie, który powalał i wyzwalał we mnie emocje absolutnie adekwatne do grozy przedstawionej w filmie...
Aż tu nagle...
Przede wszystkim Cage wrócił nagle do swojego zwykłego grania z ostatnich lat, czyli parodii samego siebie. Klimat zniknął i wcześniej filtrowany przez masę przedziwnych efektów obraz, nagle wpadł w sztampę sensacyjniaków z Seagalem. Zaczęła się jakaś sieczka, której tempo całkowicie zburzyło całą budowaną wcześniej misterię. Trup leciał za trupem i w zasadzie łatwo się było zgubić w tym kogo właściwie teraz zarąbali. Z niesamowicie klimatycznego obrazu zostałem wrzucony w tanią rąbankę poniżej poziomu filmów klasy B z lat 80-tych, w dodatku przeplataną absolutnie kretyńskimi i bezsensownymi dialogami.
Trochę miałem wrażenie jakby skrajnie ekspresyjna i przesycona do granic możliwości niesamowitą wyobraźnią i pomysłowością pierwsza część filmu totalnie wyczerpała twórców, którzy doszli do momentu, gdzie jak najszybciej chcieli skończyć już ten film i o nim zapomnieć. Dosłownie poszli "po trupach" i na łatwiznę, która była dla mnie ogromnym zawodem.
Zresztą ja też miałem nadzieję, że ten film się jednak bardzo szybko skończy, gdy tylko zaczęła się część druga - która zmasakrowała całe pozytywne wrażenie z części pierwszej... Wielka szkoda!