To jest jedna wielka halucynacja. Powoli rozkręcająca się maszyna kwasu i grzybków.
Od pierwszych taktów King Crimson oblewa nas kolorami i ciepłym narkotycznym dzwiękiem. Film wygląda jak kręcony 40 lat temu. Czekałem kiedy me uszy zaatakują fleciki Jethro Tull. Ale niech was nie uśpi psychodeliczny wstęp, bo spirala zdarzeń prowadząca do krwawej czeluści niebawem się otworzy. Reżyser umiejętnie buduje atmosferę sielskośći, aby następnie przejść do krwawej jatki. Czego jak czego, alekonsekwencji w budowaniu filmowego świata Panosowi Cosmatosowi odmówić nie można. Jedni się od tego filmu odbiją, inni go pokochają i zostaną gorliwymi wyznawcami. Reżyserowi udało się coś czego nie zrobiło wielu jego bardziej utytuowanych kolegów. Nakręcił film obok którego nie da się przejść obojętnie. Film piękny, brutalny, krwawy ale też liryczny i momentami niewinny. Nie zrozumcie mnie żle, nie jest to film wybitny, nie dostanie oscara, złotej palmy itp. Ale jest to film niezwykły, będący skończoną wizją reżysera. I właśnie dlatego, mimo że jest atrakcyjny wizualnie nie sądzę aby znalazł naśladowców. Między kiczem a sztuką jest tu bardzo cienka linnia.