dobre, bo:

po pierwsze - zanurzone w unikalnej, nadwiślańskiej specyfice podbitej alkoholicznym kolorytem właściwym tylko sobie,

po drugie pierwsze - z ciążeniem w stronę własnego stylu opartego na statycznej fotografii

(w większości, bo na przykład przechadzka najmłodszego - jak również najbardziej kumatego - pokolenia po lesie fotografowana jest kamerą z ręki)

(dzieje się to jakieś sześćdziesiąt minut od czołówki!),

po trzecie pierwsze wreszcie - z finałem pod finały z kilku Historii Miłosnych stuhra, albo coś źle odczytuję sygnały..

minusem są nazbyt oczywiste rozwiązania fabularne, w konceptualnym zarysie także nic nowego

(farsa samograjka zdrapująca cieniutkie warstewki przypudrowania zakrywające twoją prawdziwą twarz)

ale ów brak zapatrzenia na ichniejszy fason - wierność swym zasadom - od lat mam za najcenniejszą wartość kina głowackiego.