No to tak - ogólnie jest miło, śmiesznie, Meg Ryan i Tom Hanks grają świetnie, historia jest angażująca i ciekawa, mamy fajny klimat lat 90-tych... ALE:
wydźwięk ostatniej sceny dosłownie powalił mnie na łopatki w sensie negatywnym. Przecież każda normalna kobieta, gdyby zobaczyła, że jej ulubieńcem z sieci okazał się człowiek, który nie tylko pozbawił jej pracy i de facto odebrał dotychczasowe życie, ale w dodatku cały czas świadomie bawił się jej uczuciami i manipulował nią na trzech płaszczyznach życiowych (biznesowa, towarzyska i on-line), w najdelikatniejszej wersji strzeliłaby mu w twarz i kazała spieprzać na inny kontynent... a tymczasem nasza Kathleen "miała nadzieję", że to będzie właśnie on? I nie pojawiły się u niej żadne refleksje, wnioski, jakieś twarde spojrzenie na tę absurdalną sytuację? Nie kupuję tego totalnie, no chyba, że twórcy filmu chcieli przedstawić nam jakąś kolejną odmianę syndromu sztokholmskiego...