Zdecydowanie zbyt wiele filmów marnuje swój wielki potencjał. Do takich właśnie filmów można zaliczyć „The Machine”. Gdy wydawałoby się, że tematyka jest już doszczętnie wyczerpany przez pokaźne grono innych tytułów, ma miejsce coś zupełnie innego. Film wciąga, nie pozwala widzowi na zbyt częste mruganie – moje oczy były szeroko otwarte. Film został ukazany w trudny i niedostępny sposób, bez tłumaczeń, nawet tych niezbędnych do zrozumienia. Jest jak obraz – jeden widzi płótno i kolory, a inny tysiące słów oraz uczuć. Idealnie dopasowana muzyka, która zgrabnie komponuje się w całość i w niejednym momencie wzrusza. Wszystko było niemal idealne, a drobne błędy nie dawały się we znaki. Nie dałbym wiary, że jest to niskobudżetowa produkcja, aż do scen walki. Jedyne co przyszło po obejrzeniu filmu to nieopisany żal do reżysera, co silił się na odstawienie wojennej szopki, która skompromitowała całe te wrażliwe, artystyczne i głębokie przedstawienie.

Film warto obejrzeć dla początku, rozwinięcia i samiuśkiego zakończenia.
Ocena to 7.