Materialiści

Spodziewałam się czegoś więcej a tu wszystko takie płaskie, nijakie jakby po łebkach. Robione pod tezę, że miłość i bogactwo nie stoją ze sobą w parze. Związek Lucy i Henry'ego tak się fajnie zapowiadał (szczera rozmowa przy stole w restauracji) a potem zero jakiegoś większego rozwinięcia. Są filmy o których myślimy...

Nie tworzymy sobie partnerów według określonych parametrów. Wybieramy tych, których jesteśmy w stanie zaakceptować i przy których sami czujemy się akceptowani. Ktoś kto sprawia, że czujemy się bardziej wartościowi.

Szukanie miłości, jakby to była nowa pralka. Energooszczędna, bez historii, estetyczna. Najlepiej jeszcze na gwarancji, z funkcją: zdejmij mi z głowy odpowiedzialność za własne życie.
Wchodzisz do biura matrymonialnego i od razu czujesz, że coś tu nie gra.
Ludzie się uśmiechają, mówią: „interesuje mnie stabilizacja”...

Podobało mi się, jak otwarcie ten film mówi o materializmie. "Nie chcę żyć w biedzie... Jak będziemy razem, to będziemy się kłócić o pieniądze i będziemy nieszczęśliwi... Nie chcę rocznicy związku świętować w kebabie..." To są prawdziwe rzeczy i prawdziwe problemy, choć może wydawać się to trywialne. Ludzie po 30 mają...