Przeglądałem wczoraj program telewizyjny w poszukiwaniu ciekawego filmu na piątkowy wieczór. Natrafiłem na opis tego filmu i pomyślałem - kolejna narodowa uczta pod szyldem naturalistycznego obrazu generalnej patologii pod wezwaniem filmowca ze średnią ocen 3 na świadectwie własnej twórczości.

1. Rok 2010 - wyobrażam sobie niedzielne popołudnie w domu reżysera, obiad, rodzina w komplecie - Mama pyta syna: Synku a o czym jest Twój film, nad którym teraz pracujesz? Syn - Mamo, teraz robię film o rodzinnej tragedii w której dwóch braci morduje swoją matkę. Mama - <z0nk>

2. "Film daje do myślenia" - do myślenia daje jedynie motywacja, jaką kierują się twórcy rzucający się w wir realizacji takich obrazków. Każdy może zrobić film o czym chce. Są twórcy, którzy tworzą fantastyczną rzeczywistość w oparciu o własne oryginalne pomysły. Są też niestety tacy, którzy nie dość, że nie tworzą oryginalnych scenariuszy, to z pośród wszystkich historii świata wybierają te najbrzydsze jako fundament produkcji. Czy to frustracja w połączeniu z desperacją wynikającymi z bezsilności wobec talentu autorów Incepcji, Matrixa i innych?

3. Ewolucja rzeczywistości filmowej w krajach bloku wschodniego przypomina wędrówkę kreta - wolno, brudno, ciemno, ciężko, pod górkę i na ślepo.

4. Rzemiosłem bo nie sztuką nazwać można taką drogę samorealizacji.

5. Zachęcam do obejrzenia filmów z cyklu We Love Poland - Kochamy Polskę na YT. Nie chcę aby mój kraj kojarzył się z tak ohydnie wykreowaną (podkreślam WYKREOWANĄ) rzeczywistością jak tu czy na placu zbawiciela.