Pierwszy "Matrix" miał w sobie coś, co sprawiało, że człowiek był w stanie uwierzyć, że rzeczywiście nasz świat jest sztucznie wygenerowany i sterowany z zewnątrz, był sprawnym połączeniem kina filozoficznego (ale też nie pierwszej świeżości), fantastyki i kung-fu (akrobacje i scena na dachu z unikającym kul Neo to już klasyka postmodernizmu). Film odniósł zaslużony sukces komercyjny a i krytycy wypowiadali się na jego temat pochlebnie, co było dość zaskakujące. A druga część? Potrzeba by było jakiegoś cudu, aby mogła przeskoczyć oryginał. Najwyraźniej Wachowscy zdawali sobie sprawę, że scenariusz nie może być już lepszy i skupili się przede wszystkim na efektach specjalnych. Bo bądźmy szczerzy, fabuła w drugiej części Matriksa jest mniej wiarygodna i podpasowana ewidentnie pod sceny walk i inne wizualne bajery. Niespodzianki, jakie serwują nam Wachowscy, są mało zaskakujące i wypadają raczej sztucznie (np. rozmowa Neo z Architektem lub wyjątkowo drętwe zakończenie z mdlejącym wybrańcem). Jeśli zatem ktoś jeszcze nie widział sequela jednego z najpopularniejszych filmów ostatnich lat a spodziewa się po nim rozrywki równie inteligentnej co pierwszy "Matrix", srogo sie zawiedzie. Lepiej jest traktować "Reaktywację" jako atrakcyjny wizualnie dodatek do oryginału. I jako taki broni się świetnie.