Przyznam, że pierwsze pół godziny czwartego Matrixa dobrze rokuje. Ma się wrażenie, że to pełnoprawny sequel, który nie został zrobiony na siłę. I, że jest w tej historii jakiś głębszy sens. Niestety z czasem to wrażenie zanika i okazuje się, że w gruncie rzeczy mamy do czynienia z typowym współczesnym recyklingiem znanych marek. Wplatanie starych postaci na siłę (szczególnie Merowing) i i pójście na łatwiznę w kontekście sposobu "wybudzenia się" z Matrixa to tylko niektóre z grzechów tej produkcji. A pewne rozwiązania fabularne powodują, że ma się chęć odwrócić wzrok z zażenowania. Może to tylko moje wrażenie, ale sądzę, że momentami jakby wyrzucono cały matrixowy styl i powagę do kosza. Włącznie z charakterystycznym filtrem.

Zdarzają się jednak dobre momenty i tak jak wspomniałem: początek jest naprawdę zachęcający. Pojawia się wiele intrygujących znaków zapytania. Potem wszystko się jakby rozmywa. Spodziewałem się, że faktycznie dostaniemy coś przełomowego, komentującego naszą aktualną rzeczywistość, która dość mocno się zmieniła od premiery trylogii. Otrzymaliśmy jednak raczej przeciętny film, który daje radę jako nostalgiczny powrót do słynnej marki. Miło znów zobaczyć Neo i Trinity w akcji, ale czy to wystarczy?

Największym plusem Zmartwychwstań jest projekcja pierwszego Matrixa przy okazji minimaratonu kinowego. Cudownie jest znów obejrzeć tę efektową rewolucję na dużym ekranie. :)