Nie wierzyłem że czwarta część będzie godnym następcą tego arcydzieła, choć ku mojemu zdziwieniu nie byłem jakoś bardzo rozczarowany po wyjściu z kina. Myślę że podświadomie wiedziałem że żadna próba kontynuacji tej trylogii nie będzie udana ponieważ to niemożliwe ze względu na wiele czynników chociażby czasowych i mentalnych scenarzystów, twórców i aktorów. Między innymi to te rzeczy składają się na ten niesamowity odbiór pierwszej części Matrix-a. Ponad 20 lat, a ogląda się go nadal tak jakby znów miało się 13lat i piracką kopię na PC z bazaru. Jest niesamowicie ponadczasowy i nie widać po nim upływu lat. Jest to dla mnie zdumiewające ponieważ nie czuję żebym kierował się jakąkolwiek nostalgią czy sentymentem które często towarzyszą mi przy "retrospekcji" starszych produkcji po latach spędzonych na zakurzonych półkach w mojej głowie. Co jest przyczyną tego magnetyzmu, chęci ciągłego wracania do pierwszych części i czerpania przy nich takiej hmm....."radości"?