Sztukę "Mayday" widziałem dwukrotnie przed 20 laty w warszawskim teatrze Kwadrat (doskonałe, brawurowe role Pokory i Bończaka). Sama farsa nie schodziła z afisza bodaj przez 10 lat z okładem. Mówiło się o niej "na mieście", jako o najzabawniejszej komedii teatralnej wszechczasów. Faktycznie, to była niezrównan komedia pomyłek, która już dziś jest absolutnym klasykiem angielskiej farsy.
Dziś obejrzałem w kinie polski film wg. powyższej sztuki.. Miałem obawy, że twórcy nie sprostają zadaniu i film okaże się nie tak zabawny jak teatr, nie spodziewałem się jednak, że będzie aż tak źle.
Niestety, ale zdecydowano się celowo i świadomie zamienić złoto w g... Zdecydowano się, zapewne z merkantylnych powodów, filmową odsłonę Mayday skierować do innego targetu, niż dedykowana była sztuka. Tak bardziej pod osoby, które ochoczo rechoczą , gdy dialogi poprzetykane są przekleństwami, ktoś się uzewnętrzrni w spodnie ze strachu a najlepsze to takie dowcipy, które mniej lub bardziej odnoszą się do seksu. Dlatego też dialogi skrzą się od słów na k i na p. Oglądamy też kilkukrotnie błyszczącą dupę Adamczyka, są żarty o jądrach i o kształcie penisa. Mamy też okazję zobaczyć i głównie usłyszeć odbywanie stosunków płciowych przez bohatera (przy czym, kobiety biorące nich udział, z jakiegoś powodu, zawsze są dość mocno ubrane). Do tego stworzono jakąś absurdalną historyjkę z gangsterami i mordobiciem. Można w niektórych momentach dobrze się pośmiać (co nieco zostało z oryginału), ale ogólnie film jest żenujący.