Zapewniam, że z surrealizmu niewiele tu było, sama za surrealizmem nie przepadam, to był czysty futuryzm. Nie było żadnej przemiany kryminalisty pod wpływem terapii, Alex się nie zmienił sam z siebie, z własnej woli, nadal miał te myśli, które powodowały chęć wymiotów i to jest właśnie problem poruszony w filmie - wolna wola, agresja w człowieku, brudny świat polityki. Film nie zestarzał się właśnie dlatego, że stylistyka, która wtedy nie była czymś nadzwyczajnym, do tego filmu po prostu pasuje. Nie wiem dlaczego, ale te kontrasty muzyki ze stylistyką i czynami Alexa tworzą świetną, spójną całość, być może to jest właśnie ten sekret dlaczego welu ludziom podoba się ten film. Albo - mniej pochlebnie - podoba im się po prsotu pokazywany na ekranie łomot, ale takie ryzyko przy tego typu filmach zawsze istnieje.