Poczatkowo bardzo ciezko jest sie przyzwyczaic do stylu narracji Mechanicznej pomaranczy. Zbyt glosna i podniosla muzyka, kryjaca sie wszedzie przemoc odrzucaja widza. Jednak z czasem zaczynamy sie do tego przyzwyczajac. Muzyka pozostaje juz tylko doskonalym akcentem i dopelnieniem scen, a panujacy wszedzie turpizm i zdzwiaczenie zaczynaja byc przedmiotem zainteresowania, a nawet mrocznej, dziwiacej nas samych fascynacji. Sam glowny bohater Alex, pomimo ze brzydki i przesiakniety zlem, zaczyna wywolywac w nas pozytywne uczucia. Moze to wszystko dlatego ze w miare poznawania jego osoby, zaczynamy obdarzac go wspolczuciem. Obserwujac jego poczynania zaczynamy zastanawiac sie czy czlowiek rodzi sie majac juz wpisane w osobowosc jaki bedzie, czy nabranie swoistych cech i zachowan jest skutkiem wplywu otaczajacego swiata i jego manipulacji. Mechaniczna pomarancza chociaz umieszczajac akcje w swiecie przyszlosci i fantazji, doskonale odnosi sie do tego co bylo, jest i najprawdopodobniej zawsze bedzie. Ten film w bardzo kontrowersyjny, szokujacy, odrazajacy i orginalny sposob stawia nam pytanie jak daleko moze manipulowac nami otaczajacy nas swiat, spoleczenstwo oraz system rzadzacy. Rozmyslajac nad tym mozna dojsc do wniosku, ze nigdy nie bedziemy do konca wolni, niezalezni i prawdziwe szczesliwi. Bo jak mozna mowic o szczesciu, bedac usilnie karmionym iluzja???

Mechaniczna pomarancza to naprawde wielkie dzielo. Kubrickowi udalo sie stworzyc doskonaly aktrosko i realizatorsko, gleboki i ponadczasowy film. Dlatego tez otrzymuje on u mnie ocene 10/10 i dostaje specjalne miejsce w pamieci (wlaczajace sie przy kazdej pitej przeze mnie szklance mleka :>>>>).