Słaby początek, to na pewno. Trochę drażniła nadmierna prostota obu fabuł, ale co zrobić, skoro obie były przecież improwizowane na żywo podczas jednej z wielu przyjacielskich rozmów. Niby nie po raz pierwszy Allen knuje najróżniejsze, wręcz karkołomne połączenia miłosne. Komuś mogłoby się wydawać to zabiegiem na siłę, realizowanym po to, żeby historia się kręciła... Ja nabieram poczucia, że Allen ilekroć pozwala sobie na takie szarże "każdy z każdym", to nie dlatego, że nie ma pomysłu na mniej karkołomny splot zdarzeń. "Melinda i Melinda" to jedna z tych produkcji, które dają do myślenia o miłości jako towarze deficytowym. Miłość w licznych filmach Allena jest jak bimber w dobie prohibicji. Zdesperowani ludzie starają się ją wyprodukować w zamknięciu, po swojemu, z tych składników, jakie tylko znajdą pod ręką. I właśnie kunszt, z jakim Allen przeforsowuje tą mądrość, jest chyba najbardziej godny podziwu.