Dobry przykład,że do kina islandzkiego nie można podchodzić bezkrytycznie. Jest to film niesztampowy, który jednak przez blisko 2/3 czasu trwania prezentuje się dość przeciętnie i raczej trwoni potencjał niezwykłego pomysłu jakim było zderzenie społeczno-geograficznego klimatu Islandii ze zjawiskiem muzyki heavy metalowej. Natomiast odkupienie - zarówno w fabule jak i odbiorze - przychodzi w ostatniej tercji i tam ten obraz prezentuje się ciekawie.

Pomimo, że to nie jest kino religijne dużo ożywienia wnosi pojawienie się ..księdza!

Rusza wreszcie też na większą skalę muzyka, którą wreszcie można poczuć jak falę a nie jak lekki wietrzyk. Dochodzą lekkie elementy komediowe, ale przede wszystkim pojawia się solidna próba zmierzenia się z psychologią traumy. Dla całej rodziny. Odcięcia więzów, swoistej kotwicy, której utrzymywanie czciło pamięć ale też żywiło słabość i lęk.

Przy okazji można też ten film rozpatrywać w kategoriach jak pozorny jest czasem bunt. Jak słabe są jego podstawy i wewnętrzne przekonania pomimo siły manifestacji, mocy wizualizacji i długości trwania..

6,5/10.