Ludzie narzekają, że film mało wiarygodny (akcja w szpitalu i ten pogrzeb), a już idiotycznych przytyków jednego z "recenzentów" nie wspomnę. Owszem, gdy się weźmie ten film całkiem serio, to wydaje się dziwny, absurdalny wręcz... Ale to tylko powłoka. Bo to jeden z tych filmów, w których można "kopać głębiej"...

Film pokazuje jednak ludzi takimi, jakimi być może chcieli by być. To, jak - mimo oporów - wszyscy starają się wspierać członka swojej małej społeczności. To było kojące. Scena, gdy ksiądz mówi na pogrzebie o "lekcji odwagi" była dla mnie, jak porażenie prądem. Jak wiele czasem trzeba odwagi, aby nie olać drugiego człowieka, nie pozostawić go samemu sobie...

Ktoś tu na forum mądrze opisał wyjaśnienie, że Lars przepracowuje pewną traumę. Nie będę powtarzał, bo w tamtym wątku jest to świetnie opisane. Chce tylko powiedzieć, że ten film jest wyjątkowy i naprawdę dobry.