Nie da się ukryć, że pytanie kieruję głównie do osób, które mogą poszczycić się pogłębioną wiedzą z zakresu psychologii ;-) Intrygują mnie urojenia Larsa i to, jak może wyglądać dalej życie osoby z podobnymi zaburzeniami, a ponieważ nie jestem w stanie ogarnąć tego w swoim dyletanckim rozumku, stąd moja wątpliwość. Czy istnieje szansa, że Lars któregoś dnia uzyska świadomość, że Bianca była plastikową lalką, że - krótko mówiąc - miał urojenia? Czy - nawet stając się coraz lepiej przystosowanym do życia w społeczeństwie i otwartym na relacje z innymi - zawsze będzie żył w swoim świecie, przekonany o tym, że Bianca była człowiekiem z krwi i kości, jego pierwszą dziewczyną, która odrzucała jego oświadczyny i która umarła?
Zastanawia mnie też scena przy śniadaniu, gdy zniecierpliwiony Gus mówi Larsowi, że Bianca nie jest osobą, tylko "plastikowym czymś". Lars zupełnie mimo uszu puszcza tę uwagę, nie wzbudza w nim żadnej reakcji (złości? zaprzeczenia?), chociaż i wcześniej, i póżniej, trzeźwo odpowiada na pytania, i przytomnie zauważa, że Gus nie spieszy się tego dnia do pracy.
Będę bardzo wdzięczna za wszelkie pomysły i interpretacje :-)