Kiedy czytam rewelacyjne recenzje wszystkich, i krytyków i użytkowników, na każdym portalu filmowym, na forum, przed obejrzeniem filmu, mam przeczucie, że znowu zostanie mi wciśnięte coś, co jest niezłe, najwyżej dobre a postrzegane jako genialne. Dlatego też z ciężkim sercem zabrałam się do oglądania Crash. Jednak od pierwszych minut, film mnie wciągnął, a początkowy monolog dał mi sygnał, że faktycznie, film jest dobry. Wszyscy dobrze wiemy, że Amerykanie są królami filmowego kiczu, grania na ludzkich emocjach i wyciskania łez. Ale każdy wyjątek potwierdza regułę. Crash nie jest filmem innowacyjnym, motyw rasizmu swego czasu był bardzo popularnym i chwytliwym tematem. Ale nikt nie podał tego widzowi w taki sposób. W tym obrazie nie ma postaci jednoznacznych, każdy z bohaterów ma swoje dobre i złe strony, które ujawniają się w najmniej oczekiwanych momentach i to jest w tym filmie magiczne. Lubie filmy, ktore mają cos do przekazania, kiedy po napisach końcowych siedze i myśle o tym co mogło sie wydarzyć a nie wydarzyło i na odwrót. Być może dla innych ten film to kiczowaty banał, być może. Ale w takim razie, che więcej takich banałów.