Na pierwsze spojrzenie film zdawał się być zwykłym kryminałem lub banalnym kinem akcji, w którym dominuje świat porachunków (w pewnym momencie miałem ochotę wstać, ale dobrze, że się powstrzymałem). Akcja powoli zacząła odsłaniać proces narastania napięć na tle rasowym w jednym ze stanów, gdzie społeczność tworzona jest przez rasowy i narodowy konglomerat. I tutaj film powoli wprowadza w głebszą refleksję, wykraczająca daleko poza same konflikty rasowe - dotykającą problemu wyalienowania - narastającego lęku i agresji w obliczu permanentnego poczucia "obcości".

Odmienna mentalność, bolesne doświadczenia, mocno zakorzenione lęki i stereotypy postrzegania „obcych” – wszystko to nakręca spiralę nienawiści. Dopiero splot niestandardowych sytuacji, a zarazem dziwne skrzyżowanie się losów ludzi należących do różnych ras i środowisk, prowadzi u każdego z bohaterów do wewnętrznego wstrząsu i gruntownego przewartościowania. Okazuje się, że pod powłoką odmienności i pozornej wrogości kryje się taki sam „nagi” człowiek – o podobnych lękach i pragnieniach; człowiek nieufny, bo głęboko poraniony. I dopiero odkrycie tego podobieństwa jest dla nas wszystkich ocaleniem!

I nagle przeszło mi przez myśl, że w każdym z tych ludzi ukazano żywego Chrystusa (zewnętrznie spętanego ludzkim lękiem i nienawiścią), który w pewnym momencie, poprzez splot trudnych do udźwignięcia sytuacji, czyni mnie i Ciebie gotowym do wewnętrznego zmartwychwstania. Konfrontacja z atmosferą wrogości nie musi prowadzić do destrukcji - film pokazuje, ze może być również wyzwaniem do przebudzenia się z letargu. Człowiek nigdy nie jest przegrany w sposób ostateczny, nigdy też nienawiść nie może go zająć całego – i ta lampka, która się w nim tli jest właśnie źródłem nadziei!