Dokładnie, obejrzałem drugi raz 'po latach' i tym bardziej utwierdziłem się w stanowisku, że to fenomen.

ja po pierwszym seansie otworzylem gebe z wrazenia potem kciuki polamalem na gali oskarow za niego w koncu obejrzalem drugi raz i stwierdzilem ze jest lekko przesadzony (az kipi dramaturgia przez co ociera sie troche o kicz, zwalniane tempo, wzruszajaca muzyka itp) tak jakby film zrobil matematyk, ktory wzial wszystkie dane podstawil do wzoru a+b+c+...=oskar

Film się skończył, a ja siedzę dalej, wlepiony w fotel, jak sparaliżowany. Pierwsze 10 minut myślę sobie "ale nudy", potem wciągnął mnie i poraził. Zmiażdżył mój egoizm. Oczyszczający, ale bolesny...