Czytając tutaj opinie na temat tego filmu dochodzę do wniosku, że chyba zabrakło niektórym trochę luzu. Doszukiwać się jakiejś logiki w horrorach klasy B, C...?
Obejrzałem ten film z ciekawości, chcąc przekonać się czy rzeczywiście jest taki zły. Sam Deodato, wnioskując po jego wypowiedziach, bardzo ten film lubił i uważał go za smakowity kąsek. I rzeczywiście takim jest!
Pomijając debilny pomysł z zabójczą energią-kilerem z telefonu, to trzeba przyznać, że film jest całkiem nieźle zrobiony. Należy go traktować jako lekki i rozrywkowy (a nie rozbierać scenariusz na czynniki pierwsze, porównywać do jakiejś maglownicy, czy szukać dla niego miejsca w historii kinematografii, no ludzie!).
Na uwagę zasługują świetne zdjęcia, niektóre ujęcia są naprawdę urokliwe i klimatyczne (zarówno wnętrza jak i plenery). Muzyka: Claudio Simonetti - to wiadomo, że jest dobrze.
Dialogi w porządku, z grą aktorską jest różnie (ale to cecha większości włoskiego kina gatunkowego), choć Charlotte Lewis gra nieźle, a przede wszystkim nieźle wygląda. Na pewno jest na czym oko zawiesić i do tego ten brytyjski akcent - dla mnie jest ok.
Prawdziwą ozdobą i smaczkiem są komediowe wtręty/scenki świadczące o dużym poczuciu humoru Deodato. Zwracają uwagę zwłaszcza dwie scenki: z policjantem i ze strażakiem - można boki zrywać. A rola barmana z obskurnego baru (w tej roli Cyrus Elias) to prawdziwa perełka.
Traktować ten film należy jako rozrywkową komedię z elementem głupiutkiego horroru i można się świetnie na nim bawić. Mogą w tym pomóc napisy do filmu, które sporządziłem.
Ja polecam.