Film ostro pokręcony, surrealistyczny. Zaczyna się niepozornie, ale już po chwili, kiedy w samochodzie Jake słyszy myśli swojej dziewczyny wiadomo, że coś będzie nie tak. Jest dużo bardzo trafnych tekstów o życiu, gorzkich i prawdziwych do bólu i tak naprawdę tylko one ratują film (oprócz zdjęć, czy świetnej gry aktorskiej). Im dalej, tym więcej pytań i nie spodziewajcie się, że na końcu poznacie odpowiedź. Dziewczyna recytuje wiersz, który nie jest jej wierszem, pokazuje obraz, który tak naprawdę namalował ktoś inny, krytykuje film słowami napisanymi przez kogoś innego. Dopiero w pokoju Jacka okazuje się, że to nie jej obrazy i nie jej wiersze, a ona sama jest jedynie jego wymysłem. Jest to film o niespełnionym życiu szkolnego woźnego. Migawki obrazów, jak mogłoby wyglądać jego życie, gdyby odważył się opuścić rodzinną farmę, gdyby odważył się poprosić o numer od wymarzonej dziewczyny... Kiedy jest się młodym, każdemu się wydaje, że osiągnie, co zechce, z biegiem lat życie ucieka nam przez palce i dociera do nas smutna prawda, że nasze pragnienia dokonania czegoś wielkiego nigdy się nie spełnią. Ważne tematy o życiu, jednak jak dla mnie film mocno przeciętny, chociaż krytycy dają mu 8/10, dla mnie to słabe 6, a miało być arcydzieło. Ponad 2 godziny, na początku obiecujący, miałam duże oczekiwania i kompletnie rozczarowujące zakończenie. Reżyser pozostawia odbiorcy sporą dowolność interpretacji, film z pewnością nie dla każdego widza. Nie wiem, czy nie powiedziałam za dużo na temat fabuły, ale może to komuś pozwoli na podjęcie decyzji, czy chce ten film w ogóle oglądać, bo dla niektórych może to być strata czasu.