Odkąd go zobaczyłem jestem zdołowany, chodzę zamyślony, dopadają mnie refleksje. Żaden film mnie jeszcze tak nie zachwycił, nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Jest on po prostu niesamowity i wspaniały. Mimo, że mnie tak zdołował to jestem szczęśliwy, że go obejrzałem. Trafiłem na niego przypadkiem w drugi dzień świąt na polsacie. Początkowo nie wydał mi się interesujący. Filmy familijne z elementami fantasy nie należą do moich ulubionych. Jednak ,,Most do Terabithii" okazał się nie być zwykłym banalnym filmem familijnym. Nie widziałem początku filmu, następnie oglądałem go tylko fragmentami ale wciągnął mnie i od momentu wycieczki Jessa z panna Edmunds oglądałem go uważnie. I nagle szok. Leslie nie żyje. Poczułem wielkie zdołowanie, mimo że nie oglądałem całego filmu. Postanowiłem jednak obejrzeć go w całości. Zrobiłem to dwa dni później czyli przedwczoraj. Pomimo że wiedziałem jak się skonczy ledwo powstrzymywałem się od płaczu. Od samego początku widz identyfikuje się z bohaterami, problemy z którymi się borykają częściowo dotyczyły pewnie każdego z nas, widz zostaje przeniesiony w niesamowity świat dziecięcej wyobraźni, do tego jeszcze tak wspaniale zagrana rola Leslie i szokujące zakończenie, z którym widz nie może się pogodzić. To wszystko sprawia, że ,,Most do Terabithii" nie jest zwykłym familijnym filmem tylko filmem dającym do myślenia i zmuszającym do refleksji. Myślę o nim cały czas od dwóch dni. Wracam do niego by obejrzeć jeszcze raz kilka wspaniałych scen czy posłuchać tej piękniej ścieżki dźwiękowej. Jeszcze nigdy nie miałem takich odczuć w stosunku do filmu.