Długo zastanawiałem się co o tym filmie napisać.. W sumie to wciąż brakuje mi słów by opisać moje odczucia po obejrzeniu go.

To co podobało mi się najbardziej (pomijając genialną muzykę, zdjęcia, grę aktorską itp itd) to sposób w jaki Schnabel nakręcił ten film. Mianowicie mam na myśli jego charakterystyczny klimat. Nie wiem jak wy, ale ja wzruszylem się tylko w jednym momencie, gdy Bauby rozmawiał z tatą przez telefon. Poza tym NIC! Spodziewałem się typowego wyciskacza łez, a otrzymałem po prostu PIĘKNY film. Nie ma tu zbędnego patosu i przesady. Wszystko trzeba sobie dopowiedzieć, domyślić się. Zauważcie ile razy Schnabel mógł nas zmusić do płaczu.. spotkanie z dziećmi, scena w Lourdes itd. Wszystkie te sceny są przedstawione w taki sposób byśmy domyśleli się co czuł bohater. On wcale nie mówi wiele. DOwiaduje się, że nie umi mówić i puentuje to: "I cant speak" :) To my sami mamy się postawić w sytuacji Jean-do i zastanowić się jak my byśmy się zachowali, jak byśmy to wszystko znieśli.

Jedem z najlepszych filmów w moim życiu. Prawdziwe ARCYDZIEŁO. Sztuka w pełni tego słowa znaczeniu.